Índice

APARTADO PÁX

• Personaxes, tema, espacio....................................................................................3

• Duración, linguaxe, acotacións, teatralidade....................................................4

• Observacións...........................................................................................................5

Personaxes e caracterización dos mesmos

• Bieito: novicio dun mosteiro, xove; no transcurso da narración adquire unha certa madurez en moitos aspectos.

• Ulrico: morto aparecido, monxe do mosteiro; axuda a Bieito a asimilar os seus transtornos, mediante diversas aparicións ó longo da obra.

• Schnitzer: presenta as mesmas características de Ulrico, ca salvedade de que este ten unha apariencia moito máis sobria (de feito, tacha a Schnitzer de herexe en diversas ocasións).

• Belinha: outra aparecida, é filla dunha relación adúltera dun monxe, polo que foi pechada ata a súa morte no sótano onde agora se atopa Bieito, quen se namora dela.

Tema

A desolación dun home que se atopa no medio dunha “metamorfose”; este sofremento pola permanencia no sótano do convento, no transcurso dunha epidemia de peste, á espera de que cheguen as chuvias purificadoras.

Espacio

• Real: non está definido de forma clara; dedúcese que a obra debe estar ambientada na época das pestes (Idade Media).

• Escénico: sinxelo, toda a acción ten lugar nun pequeño recuncho do sótano do mosteiro, xunto da adega.

Duración

• Real: dez noites máis un epílogo que transcorre varios anos despois.

• Escénica: uns 45 minutos.

Diálogos e monólogos

Están presentes ambos tipos de linguaxe: os monólogos, protagonizados por Bieito, constitúen pequenos ensaios sobre a soedade e diferentes sentimentos relacionados coa angustia producto da transformación do protagonista; son “conversas” non respondidas co seu amor, Belinha, ou mesmo con Deus.

Os diálogos, nos que participan tódolos personaxes, de forma separada ou en grupo, teñen unha singular viveza, ó estar cheos de humor, sobre todo irónico, e de reflexións, na meirande parte das veces cando son entre Schnitzer e Ulrico.

Acotacións

Estas están case sempre dirixidas ao lector, coa intención de engadir matices aos diálogos; nalgúns casos (os menos) son de carácter máis técnico, sen peso argumental.

Teatralidade/Escenografía

É moi simple, xa que non hai nengún cambio de escenario, e este carece de complicación algunha: comporíase dun espacio escuro, con paneis aos lados simulando botelleiros da adega, todo cun aspecto vello e descoidado, ao tratarse dun lugar pechado e que non recibiu atención durante moito tempo.

No tocante á caracterización dos personaxes, tamén sería doada: roupaxes adoitadas para os monxes, e un aspecto un tanto tétrico e pantasmagórico para os aparecidos, cousa que cun puco de maquillaxe quedaría resolta.

Observacións

Esta obra é de fácil lectura, pois non ten unha excesiva complexidade argumental, e polo interesantes que resultan os seus diálogos. Chámame a atención a sinxeleza de caracterizacións, tanto da escenografía coma dos personaxes, o que outorga moita máis importancia á acción en si mesma.

3