A ESMORGA

Eduardo Blanco Amor

Eduardo Blanco Amor naceu en Ourense en 1900 e morreu en Vigo en 1979. De moi novo emigrou a Buenos Aires e non volveu ata a década dos 60. Antes de marchar contactara con Risco e Noriega Varela, e tamén traballou no Diario de Ourense. Unha vez fóra, dirixiu numerosas revistas galegas e colaborou no diario La Nación. Durante este tempo viaxou dúas veces a España e nunha das ocasións entrou en contecto coa xeración do 27 e, en especial, con García Lorca.

Desde Argentina defende na prensa a causa republicana durante a Guerra Civil española.

Tamén fundou o Teatro Popular Galego de Buenos Aires e foi profesor en universidades de Paraguay e Chile.

Escribiu poesía, teatro e novela. Unha das publicacións máis importantes de poesía foi en Argentina: Poema en catro tempos (1931). No teatro, afástase do tradicional galego: Farsas para títeres; Teatro pra xente. Na novela, é quizáis, onde cobrou máis importancia, aínda que non publicou nada ata 1959 que é cando sae A esmorga, novela que se convertiu nun clásico da literatura galega e que foi publicada en Buenos Aires. Ten outras dúas novelas: Os biosbardos (1962) e Xente ao lonxe (1972).

Blanco Amor representa coa súa obra o denominado “realismo social” que inicia coa publicación de A esmorga. Isto consiste na caracterización dos seus personaxes e os ambientes nos que se moven, que están sempre relacionados co subdesenvolvemento social e económico da Galiza deses anos. Os protagonistas son de clase baixa e os lugares son zonas rurais.

-1-

Linguaxe

A respecto da lingua utilizada polo narrador, vemos que se achega o máximo á fala popular. É unha lingua coloquial e por veces vulgar, plagada de hiperenxebrismos, arcaismos, vulgarismos...

Todo isto dificulta levar unha lectura fluída. O emprego desta lingua xustifícase pola condición social dos personaxes e polo ambiente onde se desenvolve.

O narrador acode a este tipo de recursos expresivos e lingüísticos para facer máis creíble a situación e para que o lector se mergulle na historia e se convirta nun observador dos acontecementos.

Algúns dos exemplos clasificados son os seguintes:

• Hiperenxebrismos: carreteira*- carretera (que é á vez un castelanismo porque sería estrada), consiste na formación do onde non o hai; ensiño*-ensino, cambio do “n” polo “ñ”.

• Castelanismos: sepa*- saiba

• Vulgarismos: fía*- fila; asoparar* - separar; chovere* - chover; vrau* - verán; premiso* - permiso

• Arcaísmos: cibdade* - cidade; door* - dor; conquerir* - conseguir; vegada* - vez

• Lusismos: sul* - sur; até* - ata; cara* - querida/estimada.

Tamén fai contraccións propias da fala como por exemplo: nefeuto* - en efecto. E di indistintamente: vegada e vece, para vez, así como até e hastra para ata.

Narradores

Nesta novela encontramos dous narradores, ámbolos en primeira persoa:

-2-

Así, o cronista da “Documentación” e o Cibrán son autores implícitos e Blanco Amor é o autor real.

Estuctura

A historia xira arredor da declaración dun acusado ante un xuíz.

A declaración vai precedida por unha introducción realizada por un narrador cronista ,que nos informa da recollida de documentación a partir da que elaborou a novela. As fontes das que se vale son:

• Atradición popular

• Un tío del que fora “ministro” do xulgado

• Un xastre, o “tijeradeoro”

• Vellos boletíns locais do Casino de Caballeros

A novela remata cun breve fragmento do mesmo narrador-cronista onde nos conta a solución final que decide o Cibrán ante o que lle agardaba.

A parte fundamental da historia, que é a declaración, está constituída por cinco capítulos e ata o final non se sabe cal é o feito que leva ao Cibrán a ter que declarar ante un xuíz, e tampouco se descobre ata o capítulo IV o misterio do pazo dos Andrada.

• No capítulo I, o xuízo za está empezado, e é cando empeza a relatar os acontecementos da noite de troula co Milhomes e co Bocas. Neste capítulo é cando o Cibrán fala por primeira vez do “pensamento” e que seguirá ata o último capítulo.

• Nos capítulos II e IV visitan os espacios prohibidos para eles. É a festa no castelo e a entrada na casa dos Andrada.

• Nos capítulos I, III e V pódese observar cómo os protagonistas ocupan lugares como tabernas, prostíbulos, etc. Todos eles nos levan a pensar na marxinalidade da que eran

fillos e queda claro o lugar que ocupan na sociedade. Os lugares que frecuentaban xa

-3-

estaban asignados para eles.

A chuvia, a xeada, o desenvolverse a acción na noite, etc., xogan un papel simbólico na novela, pois reflicten a escuridade da vida dos protagonistas e o seu mal vivir.

Ao longo da obra tamén se relatan outras historias secundarias onde aparecen outros moitos personaxes. Por iso, en moitas ocasións, o xuíz interrompe o discurso do Cibrán para recordarlle que non se afaste da historia que interesa:

- << >>

• << ¿ Como,señor? Non me aparto do conto nin un instante.... Estou a decir as cousas polo seu comenzo, que unhas viñeron das outras e si unhas non houberan pasado, as outras tampouco.>>

O tempo

En A esmorga encontramos dous tempos de acción distintos ao igual que hai dúas narracións tamén distintas:

O primeiro tempo non ten interrupcións, mentres que no segundo hai fracuentes interrupcións para introducir na historia outras anécdotas. Algunhas das interrupcións máis importantes son:

• A información sobre o tipo de vida do Bocas e do Milhomes.

• A historia do fidalgo de Andrada e da súa dona.

Personaxes Principais

CIPRIANO CANEDO: Cibrán, o Castizo

JUAN FARIÑA: O Bocas

ELADIO VILARCHAO: O Milhomes

O XUÍZ

-4-

-CIBRÁN-

Cipriano Canedo, Cibrán, é o personaxe principal da novela.

Él é un obreiro, entre tantos, que vive en Auria (unha vila de Ourense). A súa posición económica podémola situar entre os sectores máis baixos da sociedade. Forma parte do proletariado urbano con traballos esporádicos e unha condición de vida miserenta e moi próxima á delincuencia.

Algo que preocupa moito ao Cibrán é o “pensamento”, que só consegue librarse del co viño (segundo di el) ou se non, estando moi ocupado con outras cousas.

O “pensamento” é algo parecido ao remordemento. Este aparécelle cando está a facer algo que sabe que non debería ou cando está preocupado por algo.

Dos tres esmorgantes, Cibrán quizáis sexa o menos marxinal e o máis racional. El quere ter unha boa vida e ser un bo home, un bo pai e un bo cidadán.

Respecto da súa actuación ante o xuíz, séntese inferior socialmente, culturalmen- te e mesmo lingüísticamente.

-BOCAS E MILHOMES-

Son personaxes protagonistas xunto co Cibrán, de feito son os seus compañeiros nesa noite de troula.

Son máis conflictivos socialmente que o Cibrán. Non pensan na súa marxinalidade, cousa que os leva a librarse do “pensamento”, e convértense en víctimas do sistema social ao que están sometidos e que os acaba destruíndo. Eles non buscan a saída desa marxinalidade coma o Cibrán. A súa situación económica é parecida á deste.

A actitude destes dous amigos tamén leva a pansar que son homosexuais. O Bocas ten unha certa dependencia afectiva do Milhomes, o que os levou a entrar en pelexas varias veces. A homosexualidade de Eladio Vilarchao é apuntada polos alcumes que lle teñen: Setesaias, Milhomes, Maricallas... e porque non lle gustaba que o Bocas andase con mulleres e ademais porque este, cando bebía, prestábase aos xogos co Milhomes. Por outra banda, o Bocas é heterosexual cando está baixo os efectos do alcol, como se ve por exemplo no capítulo IV, cando desexa desespera- damente estar coa dona da casa dos Andrada ou cando anda coa viguesa no capítulo III. Nos dous casos está bébedo.

-5-

-O XUÍZ-

É unha das representacións da diferencia de clases existente. O xuíz forma parte da xente chegada a Galiza para ocupar postos da administración ou da xustiza, coma neste caso.

A intervención deste personaxe non está escrita, quizáis porque falaba castelán ou para expresar distanciamento... así, as súas palabras dedúcense polas respostas que dá o Cibrán en cada momento.

Este personaxe actúa dunha forma moi desconsiderada co acusado. Pasa case todo o tempo dicíndolle que non se afaste dos feitos que interesan e no capítulo V é onde máis se aprecia o desprecio co que se dirixe ao acusado sen meditar a súa situación e sen crer na súa palabra. Neste último capítulo é onde mellor se amosa a distancia dous personaxes.

Tema e Subtemas

-6-

Argumento

A novela desenvólvese nos arrabaldos de Ourense, concretamente en Auria. Nela cóntase a historia de tres personaxes víctimas dunha sociedade que os oprime: o Bocas, o Milhomes e o Cibrán.

O Cibrán acabábase de reconciliar coa súa muller, a Raxada, e quería comezar unha nova vida a carón dela e do seu fillo, e fuxir da marxinalidade. Pero un día no que amence chovendo, o Cibrán dirixíase ao seu traballo pero atópase co Bocas e o Milhomes que viñan de pasar unha noite de esmorga e aínda estaban bébedos.

Cibrán non conseguiu desenvolverse deles a pesar da aparición tan fracuente do “pensamento”. Así pois, os tres acabaron por marchar de tabernas e así pasaron o día. Ao longo deste día tamén aparecen outros personaxes que se unen a eles nalgunha ocasión.

Ao caer a noite, un coñecido condúceos cara un castelo no que traballaba , porque os señores estaban fóra,e os amigos foron para a bodega onde estiveron ata que a incendiaron accidentalmente e entón fuxiron.

Outro lugar polo que tiñan moita curiosidade era polo pazo dos Andrada co que se dirixiron aló e conseguiron entrar , ademais o Bocas estaba desexoso por estar coa dona que finalmente resultou ser unha boneca. Volveran a esta casa porque quedaran sen cartos (anteriormente xa intentaran entrar unha primeira vez) e o Milhomes e o Bocas roubaron alí, mais o Cibrán non, cousa que lle aclara ao xuíz.

Cibrán estaba cada vez máis desconcertado e xa lle parecía non recoñecer aos seus amigos.

Cando saíron dalí andiveron por Auria adiante, en certo modo agachándose polo ocorrido no castelo, para que ninguén os atopase.

O Bocas seguía querendo estar cunha muller e entón lembrouse de Socorrito, unha rapaza que quería ter moitos fillos, pero os homes cos que se deitaba tiñan que ulir ben. Era esta a única condición que poñía.

Así pois, o Bocas foi en busca dela, e os outros dous seguírono.

Xa foran informados de que os andaban buscando e de que tiñan que fuxir.

O Milhomes enfadouse co Bocas por querer ir con Socorrito. Suponse que estaba

-7-

celoso, feito que provocou que marchase en busca do Bocas para acoitelalo cunha navalla que levaba. O Cibrán intentou impedilo, cousa que provocou que tamén saíse ferido. Cando o Milhomes chegou a cabo do Bocas , este xa rematara a faena e sen agardar un segundo, o Milhomes apuñalouno deixándoo no chan morto, e o Cibrán tamén se esvaecera falto de forzas.

O Milhomes fuxiu e pasou por encima dunha lagoa que estaba conxelada polo frío e que rompeu polo seu peso, caendo el dentro sen que ninguén o puidese salvar.

E así rematou un día que nun principio parecía ser coma calquera outro, xa que se ía de esmorga con moita frecuencia.

O único que quedara vivo fora o Cibrán e , polo tanto, foi o xuzgado.

A pesar de non ser culpable de nada do ocorrido, o xuíz ordenou que o levara a Garda Civil, cousa que o Cibrán non aceptou e suicidouse alí mesmo coa navalla que empergara o Milhomes.

Opinión persoal

O que me levou a ler esta novela foi o feito de estar considerada, nalgún caso (ou en moitos casos) como a mellor novela galega do s. XX.

Pero o seu contido tamén foi mal interpretado nalgún caso e tense falado de “novela picaresca” cando non o é en absoluto, senón que é unha novela totalmente REALISTA. Quizáis este feito sexa un dos que máis me gustou polo feito de que a historia que se conta podía ter pasado tranquilamente e exactamente da forma que pasou: o ambiente era o típico da Galiza de principios do s. XX e os personaxes tamén e, en consecuencia, os feitos tamén se desencadeaban da mesma forma.

O peor da novela, a linguaxe. Mais sería imposible facela doutra maneira. É totalmente necesario que sexa así. Esta linguaxe caracterízaa. Entón ¿por que digo que é o peor? Porque ao non estar afeita a esta lectura, faise máis lenta e cansa máis pero insisto en que necesariamente ten que estar escrita así, porque era así como se falaba e como se fala aínda hoxe en moitos sitios.

-8-

Creo tamén que canto se vai ler un libro non debes esperar nada del. É entón cando pode sorprenderte e cando acabas tendo unha boa opinión del, no caso de ser un bo libro.

No meu caso, xa escoitara algo sobre A esmorga , e todo o ben considerada que estaba. Entón lina con outra perspectiva. O certo é que non sei moi ben o que esperaba dela en realidade. Non me decepcionou pero esperaba algo máis, non sabería dicir o qué.

O resultado que ao rematala produciu en min foi positivo. Non empezara a lela con moito entusiasmo (e iso tamén conta), entón nun principio non me estaba gustando moito, pero foi cambiando e tamén eu fun poñendo máis interese.

O problema foi que ao empezar estaba moi concentrada na linguaxe e o meu propósito era detectar hiperenxebrismos, arcaísmos, etc. porque me parecían moi importantes a comentar nesta novela, como de feito fixen. Era totalmente necesario un apartado adicado a falar da linguaxe.

Como dicía, cando deixei de lado esa atención excesiva na linguaxe empregada, e introducíndome máis no que era a historia, funme decatando de tadas as cousas que se estaban dicindo indirectamente (o que apunto como subtemas): a opresión lingüística, a importancia dos cargos públicos ocupados por xente de fóra, etc.

En realidade, se miramos A esmorga desde outr perspectiva, os feitos ocorridos e a morte dos protagonistas pasan a un segundo plano e vemos que na novela se nos narra cómo era a Galiza de principios do s. XX pero que, para contalo, Blanco Amor crea a tres personaxes que nos contan (dalgunha maneira) a súa vida, que era a vida do 80% dos galegos desa época.

Verdadeiramente, estoume dando conta agora (facendo este apartado) do que me gustou a novela. Non me parara a pensar todo isto mentres lin o libro. Agora non me arrepinto.