PLATÓN: VINCULACION DA ALMA A CIDADE.

Platón ante todo era un pensador político, e a súa obra mais importante “ A República” está adicada a deseñar o sistema político ideal.

A teoría política de Platón xira en torno a dous principios fundamentais:

• A correlación estrutural entre a alma e o Estado: segundo Platón, o Estado posúe a mesma estrutura tripartita que a alma humana. Así o Estado componse de tres grupos ou clases sociais: os productores (adicados á act. económica, á producción de bens e ao comercio) a quen lles corresponde a dimesión concupiscible da alma e por iso a súa virtude é a temperanza, grazas a que serán dóciles aos dictados dos gobernantes; os guerreiros ou guardiáns (adicados á defensa e ao mantemento da orde, a tarefas militares e policiais) a quen lles corresponde a dimensión irascible da alma e por tanto a virtude que lles convén é a fortaleza; e os gobernantes que teñen poder sobre as outras clases e a sua misión é a de lexislar, administrar, velar pola educación e a organización da cidade, a eles correspóndelle a dimensión recional da alma e a virtude da prudencia entendida como a capacidade de gobernar dacordo co mellor e o mais recto. Por iso os gobernantes deben coñecer a Dialéctica para poder rexer a cidade segundo o Ben Supremo. Desta maneira, os gobernantes deben ser os mellores éticamente( os mais prudentes, rectos, amantes da verdade e virtuosos), os mellores intelectualmente( os mais sabios e os mellor formados), e os mais experimentados, polo tanto levar moitos anos vividos e de educación. Por iso os gobernantes deben ser os filósofos, xa que os auténticos filósofos posúen as tres características: ciencia, virtude e experiencia.

• O principio de especialización funcional: isto é, cada individuo e cada grupo social ten que adicarse á tarefa que lle é propia.

Da conxunción destes dous principios resulta a concepción platónica da XUSTIZA no Estado, que é a mesma que para a alma humana.

Así a xustiza no Estado realízase cando cada un dos grupos sociais desempeña a función que lle corresponde e lévaa a cabo de modo axeitado para posuír a virtude que lle é propia: a prudencia nos gobernantes, a fortaleza nos guardiáms e a temperanza nos productores.

Platón pensa que a finalidade fundamental do Estado é moral: promover a virtude e a xustiza, tanto individual como socialmente. Por iso lle concede moita importancia á educación, que é competencia exclusiva do Estado. Todos os individuos pasarán un longo proceso educativo, grazas ao cal chegarán ao Ben absoluto, á Idea Suprema, causa das demais ideas.

O Estado perfecto que Platón suxire é un Estado Utópico. Trátase dun Estado aristocrático. En “A República” fala doutros réximes políticos que son catro posibles enfermedades de estado.

En relación tanto en Platón como en Aristóteles, a ética e a política son inseparables xa que a ética conduce á política mentres que a política transmite o ideal ético; é dicir, a ética ocúpase de organizar e orientar o noso comportamento individual de cara ao Ben e á felicidade, mentres que a política se encarga de organizar a vida e o comportamento colectivo para asegurar o Ben común.

En conclusión podemos dicir que tanto a ética como a política nos dous filósofos teñen o mesmo obxectivo que é o benestar e a felicidade das persoas.

Tamen coinciden en que a mellor forma de gobernó é aquela na que gobernan os mellores( Aristós) con vistas ao Ben común.

Pero diferéncianse en que Aristoteles non trata de buscar un “Estado Ideal” ou utópico como Platón xa que é irrealizable, o que fai o seu discípulo é expor as condicións para que o Estado sexa o mellor posible para alcanzar o benestar e a felicidade de todos os seus membros. E tampouco esta dacordo coas ideas de Platón sobre a propiedade privada e a familia, xa que para el son dereitos naturais do home.

Pensemos na sua concepción dualista do ser humano: un ser dividido nunha alma que mira cara arriba e un corpo atrapado no mundo das cousas. Esta concepción marcou todo o pensamento occidental e moi especialmente a antropoloxía cristiá. Influiu na concepción e na visión que o home occidental tivo de si mesmo.