OS PAPALAGUI

1º DE BACHARELATO

ÍNDICE

RESUMEN DE CAPITULOS…………. PAXINA 2

OPINION PERSOAL………………….. PAXINA 9

CAPITULO I

COMO COBREN OS PAPALAGUI AS CARNES CON NUMEROSOS PANOS E ESTEIRAS

Neste primeiro capitulo o xefe samoano describe as nosas roupas como se viste un home e como se viste unha muller e que o papalagui ten que ter sempre o corpo cuberto porque se non esta mal visto polo resto dos papalagui debido a sua relixión. Para cada ocasión o papalagui ten unha roupa diferente, se vai de festa se vai durmir etc…

El non entende como e pecado ensinar o corpo por iso di que o corpo do papalagui non ten alegría.

Fainos unha critica sobre a nosa maneira de vestir que somos unha sociedade moi pudica e que eles non teñen ese problema.

CAPITULO II

DAS ARCAS DE PEDRA, DAS GRETAS DE PEDRA DAS ILLAS DE PEDRA E DO QUE ENTRE ELES HAI

Neste capitulo o xefe samoano describe como vive o papalagui, di que vive nunha especie de baul de pedra e que nese baul poden vivir moitas familias que nin se quera se coñecen.

Tamén describe como son as ruas e as estradas e que dos bauis sae fume contaminando todo, nas ruas tamen ai caixas de vidro donde os papalagui pode encontrar as cousas que necesita para vivir.

O conxunto disto o papalagui lle chama cidade e non entendo como o papalagui se enorgullece das ciudades se nunca viron unha arbore.

Hai moitas cidades e que na cidade mais grande vive o xefe do país e para comunicarse entre cidades poodese viaxar nunha especie de barco terrestre ou soprar a menxase por fios metalicos. Entre as cidades vive xente no campo moi parecida a tribu de samoa.

Critica as nosas cidades que e todo de pedra que non temos contacto coa natureza e que nin sequera nos coñecemos dentro dun mesmo baul. E que nos enorgullecemos das nosas cidades como se de obras mestras se tratase. E que en realidade non sabemos o mal que facemos o grande espirito.

CAPITULO III

DO METAL REDONDO E DO PAPEL FORTE

Neste capitulo o xefe samoano explica que o home branco intenta enganar o samoano dicindo que deus e amor pero o que enrealidade e importante para o papalagui e o diñeiro.

Que para conseguir algo tesque pagar por todo e se non tes diñeiro non podes comer, nin vestirte etc… e canto mais diñeiro tes mellor vive un papalagui.

No mundo dos brancos a importancia e a cantidade de diñeiro que posue.

Fainos unha critica a cal di que o home branco o único que lle importa son os cartos ainda que queremos facer pensar que o que nos importa e deus non e asi. Di que nos se temos diñeiro xa somos felices e non necesitamos mais nada auinda que o noso lado haia xente que non o teña e este morrendo de fame.

CAPITULO IV

OS PAPALAGUI SON POBRES POR CAUSAS SAS SÚAS MOIITAS COUSAS

Neste capitulo intenta describir o seu pobo que o papalagui sempre esta a facer cousas a tratar de conseguir facer cousas novas e cando consigue facer unha cousa nova o papalagui celebrao. E logo todos queren ter esa cousa nova.

O papalagui cre que se pode facer calquera cousa e crese tan forte coma o gran espirito. O papalagui apoderase das cousas coleccionaas e con elas enche a casa.

Nunha cabana europea hai sempre tantas cousas que ainda que todos os homes dunha aldea de samoa cargasen con elas nin asi conseguirían lévalo todo.

Quen ten poucas cousas considerase pobre e infeliz

Aquí o xefe samoano critica que somos moi materialistas que nunca estamos conforme co que temos, que sempre queremos mais como pasaba no capitulo anterior.

CAPITULO V

O PAPALAGUI NUNCA TEN TEMPO

Neste capitulo o xefe samoano contanos como os papalagui non lle chega o tempo e reprochalle o gran espirito non ter mais tempo.

Conta como temos repartido o tempo en horas minutos e segundos e que non paramos de queixarnos de que non nos chega o tempo.

O papalagui sabe cantas veces saiu a lua desde que naceu e é considerado importante que o celebran a intervalos de tempos fixos e regulares.

Neste capitulo fainos unha critica sobre que o papalagui nunca temos tempo porque temos unha vida moi axetreada e que estamos sempre extresados, que nos obcecamos senon temos tempo que medimos cada cousa que facemos.

CAPITULO VI

OS PAPALAGUI FAN A DEUS MAIS POBRE

Neste capitulo o xefe samoano contalles os seus irmans como o papalagui apropiase do que non e seu e dicir do que deus creou e que o papalagui considera seu e todo o que esta dentro da sua cabana e seu e se o tocas ponse a berrar.

Hai xente que en Europa que se adica a que se cumpran as leis de que ninguen toque o que non e seu.

O xefe samoano cree que como o papalagui apropiase de todo Deus envialle cousas que o destruen. O papalagui non comparte o que Deus lle manda e con diferencia da sua tribu os samoanos danlle o seu xefe como en sinal de agradecemento mentres que o papalagui pensa que todo e seu.

Fainos unha critica de que pese a que temos unhas creenzas relixiosas o papalagui actua como se todo fora posto para el. E nunca estamos satisfeitos co que temos e sempre nos queremos apropiar de mais cousas.

CAPITULO VII

O GRAN ESPÍRITO É MAS FORTE CÁS MÁQUINAS

Neste capitulo o xefe samoano conta como o papalagui domina o ceo e a terra o seu antollo pasando por enriba de Deus e actua como se todo fora seu e non houbese ninguen mais no mundo e faino coa axuda de maquinas que o xefe samoano non chega a entender.

Compara a sua forza co poder das maquinas que nos fabricamos e cree que o papalagui con estas maquinas quere arrebatarlle o trono o gran espírito.

E cree que isto que fai o papalagui non ten mais importancia que tallar un madeiro e nada se iguala as marabillas do gran espírito.

Fai unha critica de que o home branco coas suas maquinas e os seus inventos de cree o dono do mundo e que con iso lle queremos quitar o trono o gran espirito que o que facemos para facilitarnos as cousas xo ainda asi o papalagui non fixo nada superior a deus.

CAPITULO VIII

DAS PROFESIONS DOS PAPALAGUI E DA CONFUSIÓN QUE DAI RESULTA

Neste capitulo o xefe samoano describe como o papalagui ten que ter unha profesión que se non ten unha profesión non e aceptado na famila que é tan importante casi como comer.

De cada cousa que fai o papalagui se pode sacar unha profesión, pero que iso non e nada bo porque se un dia acontece algo o papalagui non sabera facer mais que esa cousa e non podera facer outras.

O xefe samoano explicalle a sua tribu como son as profesions que cada un ten a sua e que non poden facer nada mais.

Critica a nosa maneira de traballar eles para construir unha cabana todos fan un pouco de todos mentres que os papalagui cando construe unha cabana cada un ten a sua profesión e que so para quen se constuiu vai ser beneficiado e os demais non.

CAPITULO IX

DO LUGAR ONDE SE SIMULA A VIDA E OS MOITOS PAPEIS

Neste capitulo o xefe samoano contanos que os papalagui teñen moitas maneriras de entreterse unha delas e o teatro ou o cine como o papalagui se sentan apretados uns contra outros a escuras a mirar cara unha parede onde non se escoita nada mais que se ve unha imaxe onde non fala ninguen.

Ou o xornal que lle facemos caso a todo o que ben escrito neses papeis que pasamos o dia lendo o que traen e di que o xornal e malo para o seu espirito non so polo que relatan senon porque di o que deben pensar.

Fai unha critica de nosa maneria de entreternos que resultalle rara como podemos mirar para a parede e que o papalagui interprete unha vida que non e real, e que todo o que vemos no xornal nolo creamos.

CAPITULO X

A GRAVE DOENZA DE ESTAR SEMPRE A PENSAR

Neste capitulo o xefe samoano contanos que o Europeo esta todo dia a pensar, pensa nas suas cousas.

Que o único que fai pensar e que di que non sabe cal e mais estúpido se o que pensa pouco ou o que pensa en demasía. A maioria dos papalagui sobrecargan a cabeza con pensamentos inecesarios.

Critica que o papalagui pensa demasiado e pensa en cousas nas cales para eles non teñen a menor importancia.

CAPITULO XI

O PAPALAGUI QUERE ARRASTRASNOS PARA A SÚA ESCURIDADE

Neste capitulo o xefe samoano conta como o papalagui lle levou as ensinanzas de Deus a os samoanos e que grazas a esas ensinanzas xa non loitan con outros pobos e que os samoanos están moi agradecidos por isto, pero malia o papalagui ensinarlles isto os samoanos o paplagui segue nas tebras e vive lonxe de deus.

Dilles os seus irmans que pese a que o home branco lles ensinou as escrituras de Deus que non deben acabar como o home branco.

O home branco ensina as demais tribus a venerar a Deus pero e el o que primeiro se olvida de el.

Critica que o home branco impon a sua relixion os demais pero el mesmo se olvida mooitas veces das suas escrituras e do que Deus lle ensinou.

OPINION PERSOAL

A miña opinión e que o home branco cree que todo o que o rodea lle pertence e que todo o que el fai esta ben, non sinte respeto pola natureza e por nongun outro pobo. Xa que van de misioneiros a outras tribos a imponer os seus pensamentos formas de vida e relixion.

E o que fai este xefe samoano e unha critica de que o que ó home branco ten non e comprendido por todos e que cada pobo ten as suas propias creenzas e cultura que foi pasando dunha xeración a outra.

Di que a nosa sociedade e unha sociedade materialista que se apropia de todo xo que iso tera as suas consecuencias.