Latín


Oraciones subordinadas latinas


CAUSALES

Son oraciones subordinadas que introducen la causa de la acción. La causa puede ser real o lógica. Todos los nexos se traducen: porque, ya que, puesto que.

Las causas reales se expresan con quia (latín arcaico) y quod (latín clásico) más indicativo o cum más subjuntivo. Son causas reales aquellas en las que la causa que transmite el hablante es algo que el conoce de primera mano y está seguro de lo que dice.

Las causas lógicas se expresan con quia y quod con subjuntivo o con quoniam, quando (literatura), quatenus (poesía) más indicativo. Son causas lógicas aquellas en las que la causa que transmite el hablante es algo que no conoce de primera mano, sino que lo sabe porque se lo han dicho o por lo supone, es decir, el hablante no está seguro de que los motivos reales sean los que él está exponiendo. La traducción en español va siempre en modo indicativo, porque en español `porque' más subjuntivo indica la idea de finalidad.

Sócrates interfectus est quia iuvenes corrumperet: Sócrates fue asesinado porque, según dicen, corrompía a los jóvenes.

1.-Nemo patriam quia magna est amat, sed quia sua.

2.-Amicos fideles habes, quod amicus fidus ipse es.

3.-Quando iam nox est, discedite.

4.-Cum vita brevis sit, nolite tempus perdere.

5.-Cum solutido et vita sine amicis insidiarum et metus plena sit, ratio ipsa monet amicitias comparare.

6.-Aristides expulsus est patria, quod praeter modum iustus esset.

1.-Dummorige no quiere salir de la Galia:

Ille petere contendit, ut in Gallia relinqueretur, partim quod insuetus navigandi mare timeret, partim quod religionibus impediri sese diceret.

2.-Milcíades, estando herido, fue acusado por haber abandonado el sitio de Paros:

Accusatus est proditionis, quod, cum Parum expugnare posset, a rege corruptus discessisset. Eo tempore aeger erat vulneribus, quae in oppugnando oppido acceperat.

3.-Los germanos se retiran con su botín al otro lado del Río Rin:

Germani, desperata oppugnatione castrorum, quod nostros iam constitisse in munitionibus videbant, dum ea praeda, quam in silvis deposuerant, trans Rhenum sese receperunt.

4.-Tanto los de Afranio, como los nuestros, se concideran vencedores:

Utrique se superiores discessisse existimabant: Afraniani, quod initio locum tenuissent, nostri autem, quod quinque horis proelium sustinuissent.

COMPARATIVAS

1.-Ita Scipionem defleo, tamquam si meus filius fuerit.

2.-Laetamur amicorum laetitia aeque atque nostra.

3.-Caesar Quintum tractat non secus ac si ego essem imperator.

4.-Quanto vita illorum praeclarior, tanto horum socordia flagitiosior.

5.-Quid est oratori tam necessarium quam vox?

COMPLETIVAS

Son aquellas subordinadas que funcionan como sustantivo, pudiendo desempeñar la función de sujeto, atributo o de objeto directo. Podemos encontrar varios tipos de nexos:

QUOD: Generalmente se construye con indicativo, aunque también puede construirse con subjuntivo. Como conjunción completiva tiene varios valores: introduce una oración que funciona como sujeto de un verbo; puede explicar a un demostrativo (hoc, id, illud, eo, ...) de la oración principal; con verbos que signifique alabar, censurar, felicitar; con verbos de afecto.

UT/NE: Van con subjuntivo y funcionan como complemento directo del un verbo del que dependen. Se construyen con verbos que signifiquen pedir, rogar, hacer, mandar, obligar, procurar; con verbos de voluntad, etc. Con los verbos de temor ut adquiere valor negativo y ne afirmativo. Actúan como sujeto cuando el verbo es de acontecimiento o suceso.

QUIN: Se utiliza con verbos de duda.

QUOMINUS: Con verbos de impedimento.

ORACIONES DE INFINITIVO: En principio eran complementos de verbos con doble objeto directo, uno de ellos era un sustantivo en acusativo y el otro un infinitivo. Con el tiempo, por dislocación sintáctica, el acusativo se desliga del verbo principal y se relaciona con el infinitivo del pasa a ser su sujeto. Esta oración de infinitivo funciona como complemento directo de verbos de lengua, entendimiento, afecto, voluntad, etc. y como sujeto de verbos impersonales o de verbos de lengua que vayan en voz pasiva (estos verbos son siempre los verbos principales, es decir, los verbos de los que depende el infinitivo). Se traduce de la siguiente manera: Verbo principal + QUE + sujeto del infinitivo (acusativo) + infinitivo en forma personal.

El infinitivo admite varias traducciones que dependen del tipo de infinitivo y del tiempo del verbo del que depende. Si el verbo principal está en tema de presente, el infinitivo de presente se traduce por presente, el de pasado por pretérito perfecto y el de futuro por futuro perfecto. Si el verbo principal está en tema de pasado, el infinitivo de presente se traduce por pretérito imperfecto, el de pasado por pretérito pluscuamperfecto y el de futuro por condicional simple.

Dentro de las oraciones de infinitivo hay una construcción llamada "personal", donde el sujeto del infinitivo no está en acusativo, como hemos dicho anteriormente, sino en nominativo. Los verbos que admiten esta construcción son, entre otros: videor, dicor, nuntior, putor, fertur, iubeor, traditor, etc., pero sobre todo videor.

1.-Caesar pollicetur ut frumentum dabitur.

2.-Ut vimina materiaque comportetur iubet.

3.-Vibullius, his expositis a Caesare, existimavit ne necessarius erat ut de repentino adventu Caesaris Pompei fierit certiorem.

4.-Simul dicebatur ut Caesar adpropinquabat.

5.-Urbs quidem mihi laetari videtur, quod tantam pestem evomuerit forasque proiecerit.

6.-Oro te ut uxorem meam mihi redeas.

7.-Caesar enim adventare iam iamque et adesse eius equites falso nuntiabatur.

8.-His rebus cognitis, Ubiis imperat ut pecora deducant suaque omnia ex agris in oppida conferant.

9.-Interea ne propius se castra moveret petierunt.

10.-Sol efficit ut omnia floreant.

66.-De poena possum equidem dicere id quod res hebet.

67.-Qua pergebat, urbes, agros vastabat.

68.-Nec quisquam satis certum habet quid aut speret aut timet.

69.-Veteres Graeci Romanique multos esse deos putabant.

70.-Thales dixit aquam esse initium omnium rerum.

71.-Socrates dicere solebat paupertatem hominibus prodesse.

72.-Censeo mundum deorum providentia administrari.

73.-Epicurus omnes sensus veri nuntios dixit esse.

74.-Sentimus calere ignem, nivem esse albam, dulce esse mel.

75.-Consul nuntiavit Romanos ab hostibus victos esse, eosque Romam contendere atque arcem obsessuros esse

76.-Itaque iussit omnes iuvenes cum armis in Capitolium ascendere.

77.-Hostes urbis portas claudi iusserunt.

78.-Vidi Q. Hortensium paene manu servorum interfici.

79.-Caesar statuit classem exspectandam esse.

80.-Necesse est in rebus contrariis duabus alterum verum esse, alterum falsum.

81.-Me canem esse credis?

82.-Spero te meam domum venturum esse.

CONCESIVAS

Expresan una objeción real o posible a lo dicho en la oración principal, denotando a la vez que dicha objeción no invalida lo expresado en la principal. Todos los nexos se traducen por aunque.

El nexo quamquam se construye con indicativo; quamvis, licet y cum se construyen con subjuntivo; etsi, etiamsi y tametsi se construyen con indicativo si la objeción es real o con subjuntivo si la objeción es posible o irreal.

Suele llevar los correlativos tamen, attamen o nihilominus (sin embargo, en cambio)en la principal.

1.-At Romani, quamquam itinere atque opere castrorum et proelio fessi erant, tamen instructi obviam procedunt.

2.-Ut desint vires, tamen laudanda est voluntas.

3.-Fabula non numquam, etsi sit incredibilis, tamen homines commovet.

4.-Ut concedam exitum belli incertum esse, tamen pro libertate certandum est.

5.-Socrates, cum facile posset educi e custodia, noluit.

CONDICIONALES

También se llaman períodos hipotéticos y está formado por dos oraciones relacionadas entre sí. La oración subordinante recibe el nombre de prótasis y la subordinada el de apódosis: la principal es una consecuencia de la subordinada.

Se pueden distinguir tres tipos de subordinadas:

Real, donde los verbos de los dos períodos van en indicativo y el hablante no prejuzga la realidad o irrealidad del hecho que se anuncia. Los nexos se traducen por si.

Posible, donde los verbos van en presente o pretérito perfecto de subjuntivo y se considera la acción como posible, pero de difícil realización. Los nexos se traducen por si, en el caso de que.

Irreal, donde los verbos van en imperfecto o pluscuamperfecto de subjuntivo y se considera la acción como irreal, es decir, que nunca se podrá realizar lo que allí se expresa. Los nexos se traducen por si.

1.-Vivam, si illa vivet; si cadet, cadam.

2.-Si pecuniam cras habeo, tibi dabo.

3.-Si pecuniaa cras habeam, tibi dem.

4.-Hodie si pecuniam heberem, tibi darem.

5.-Naturam si sequemur ducem, numquam aberrabimus.

6.-Si dormis, expergiscere; si stas, ingredere; si ingrederis, curre; si curris, advola.

CONSECUTIVAS

La oración subordinada es una consecuencia de la principal.

Los famosos chistes tipo era un hombre tan alto, tan alto, tan alto que tenía una nube en un ojo o era un hombre tan bajo, tan bajo, tan bajo que se sentaba en un duro y le colgaban los pies son oraciones subordinadas consecutivas, porque uno tenía una nube en un ojo como consecuencia de ser tan alto y al otro le colgaban los pies cuando se sentaba en un duro como consecuencia de ser tan bajo. Al ser estos hechos consecuencia de la oración principal a sus oraciones las llamamos oraciones consecutivas.

El modo utilizado es el subjuntivo y el nexo utilizado es UT (que) o UT NON (que no). A veces, UT NON puede sustituirse por QUIN.

La oración principal lleva correlativos como ita, sic, is, talis, tantus, tam eo, adeo, etc.

1.-Fuere qui tum Albinum haud ignarum consilii fegis existimarent.

2.-Fuerunt qui auro corrupti elephantos Iugurthae traderent.

3.-Tanta erat summae rerum exspectatio ut alius in aliam partem mente atque animo traheretur.

4.-Tanti erant apparatus tantaque multitudo tormentorum ut eorum vim nullae contextae viminibus vineae sustinere possent.

5.-In illa pugna multitudo hastium tanta erat, ut Romani illos numerare non possent.

6.-Pomponius Atticus sic graece luquebatur, ut Athenis natus vederetur.

VALORES DE CUM

Cum (antiguamente "quom" -acusativo singular masculino arcaico del pronombre relativo-) funciona en latín como conjunción que varía de valor según el verbo que lleve.

Si el verbo está en indicativo funciona como conjunción temporal (cuando); si va en presente o en pretérito perfecto de subjuntivo tiene valor causal (porque, ya que, puesto que); si va en imperfecto o en pluscuamperfecto de subjuntivo tiene valor temporal-causal y se traduce por gereundio simple o gerundio compuesto; si va en subjuntivo y la oración principal tiene alguna partícula como tamen, attamen o nihilominus su valor es concesivo.

Cum cuando acompaña a un ablativo desempeña la función de preposición con el valor de compañía (con)

1.-Cum eo venisset, Romanos vicit.

2.-Cum id Lucius audivit, Caium ad se vocavit.

3.-Caesari cum id nuntiatum esset, in Galliam ulteriorem contendit at ad Genuam pervenit.

4.-Cum adveni, dux iam profectus erat.

5.-Cum amplius sex horis continenter pugnavissent, se in castra receperunt.

6.-Cum sis fortis, vincis.

7.-Cum Iason Colchidis regem post multos labores vicisset, vellus aureum rapuit et Medeam in patriam secum vexit.

8.-Cum sol oritur, aves cantant.

9.-Milites quiesciebant, cum repente hostes advenerunt.

10.-Pyrrus, cum Argos oppugnaret, interiit.

FINALES

Expresan el fin o la intención con que se ejecuta lo que se afirma en la oración principal.

El modo es el subjuntivo y el tiempo, generalmente, el imperfecto y el presente. El pretérito perfecto es muy raro.

Los nexos más usado son UT (para que) y NE (para que no). QUO (para que) se utiliza cuando en la oración final hay una comparativo. No obstante, hay otras construcciones que tienen valor final.

1.-Ariovistus misit legatos ad Caesarem ut peterent pacem.

2.-Captivus fugit ne necaretur.

3.-Ignes fieri prohibuit, quo id fiat facilius.

4.-Oppidum expugnavit quo reliquum iter expeditus heberet.

5.-L. PLancus diversam aciem in duas partes constituit, ne ad equitatu circumveniri posset.

GERUNDIO¡Error! Marcador no definido.

Es un sustantivo verbal que se declina en singular neutro, sin nominativo. Su complemento, si lo lleva, va en acusativo. Es el que suple la declinación del infinitivo.

ACUSATIVO: Va con preposiciones, generalmente ad (con valor final). Se traduce para + infinitivo.

GENITIVO: Depende de sustantivos y adjetivos. Se traduce de + infinitivo. Puede llevar las preposiciones causa y gratia que le dan valor final

DATIVO: Su valor es final y se usa poco en época clásica.

ABLATIVO: a) Con preposición: se traduce por gerundio.

b) Sin preposición: se traduce la preposición más el infinitivo.

1.-Lex est recta ratio imperandi atque prohibendi.

2.-Dux exercitum in Hispaniam hiemandi gratia collocat.

3.-Meneclidas satis exercitatus erat in dicendo.

4.-Quisque locum, quem vivus pugnando ceperat, corpore tegebat.

5.-Trium Lusitaniae civitatum convocato 6populo ulciscendi causa, pacem simulavit, sed, o mirabile visu, florem iuventutis, partim trucidavit, partem vendidit.

6.-Naves ad navigandum paratae erant.

7.-Scribere scribendo, dicendo dicere disces.

8.-Caesar finem loquendi fecit.

9.-Hominis mens discendo alitur et cogitando.

1.-Una tempestad causa graves daños en las naves de César:

Compluribus navibus fractis, reliquae cum essent ad navigandum inutiles, -finibus, ancoris reliquisque armamentis amissis- magna perturbatio totius exercitus facta est.

2.-Motivos que impulsaban a los galos a hacer la guerra:

Magna praeterea multitudo undique ex Galia perditorum hominum latronumque convenerat, quos spes praedandi studiumque bellandi ab agricultura et cotidiano labore revocabat.

3.-El general distribuye las partes de un pueblo:

Cum vicus in duas partes flumine dividiretur, alteram partem eius dux Galis concessit, alteram vacuam ab his relictam cohortibus ad hiemandum attribuit. Eum locum vallo munivit.

GERUNDIVO

Su traducción y formación es similar a la del gerundio y, a diferencia de este, se construye con un complemento directo que concierta con él en género número y caso.

1.-Nulla causa iusta est arma capiendi contra patriam.

2.-Milites parati erant ad omnia pericula subeunda.

3.-Habemus exercitum bonum ferendo labori.

4.-Rex legatos Carthaginem missit ad foedos faciendum cum Hannibale.

5.-Dies omnibus hebernis Caesaris oppugnandis dictus erat.

6.-Spes consequendi vixtoriam militum animos excitabat.

7.-Germani in castra venerunt pugnandi sui causa.

8.-Post, ubi pericula virtute propulerant, sociis atque amiciis auxilia portabant, magisque dandis quam accipiendis beneficiis amicitias parabant.

9.-Ad eas res conficiendas Orgetorix deligitur.

10.-Caesar ad cohortandos milites decucurrit.

11.-Aulus conficiendi beli causa milites in expeditionem evocat.

12.-Petreius proelii commitendi signum dedit.

13.-Ille iudex censor moribus regendis creatus est.

14.-Decemviri sacris faciendis creati sunt.

15.-Caesar dando, sblevando, ignoscendo, Cato nihil largiundo gloriam adeptus est.

16.-Galli sunt in consiliis capiendis nobiles.

17.-In oppugnanda Massilia grave vulnus accepit.

18.-Marius existimabat Iugurtham ob suos tutandos in manus venturum.

19.-Porsenna, rex Etruscorum, ad restituendos Tarquinios cum infesto exrcitu Romam venit.

20.-Summa cupiditas belli gerendi Caesaris militibus illata est.

21.-Ad beate vivendum virtus se ipsa est contenta.

22.-Pompeius ad praedones oppugnandos profectus est.

23.-Antecedebat testudo pedum LX aequandi loci causa facta ex fortissimis lignis.

24.-Senatus praetores et proconsules ad provincias administrandas misit.

25.-Caesar consilium urbis delendae cepit.

26.-Dux milites ad oppugnandam urbem misit.

1.-César cree conveniente sondear el ánimo de las provincias:

Caesar, Antoni exrcitu coniuncto, deducta Orieo legione, quam tuendae orae maritimae causa posuerat, temptandas esse sibi provincias existimabat.

2.-César, desde su campamento, descubre una posición enemiga desguarnecida:

Caesar cum in minora castra operis perspiciendi causa venisset, animadvertit collem nudatum hominibus, qui superioribus diebus vix prae multitudine cerni poterat.

3.-Medidas tomadas por César para que sus tropas pasen el invierno durante su ausencia:

Caesar, una aestate duobus bellis confectis, in hiberna exercitum deduxit. Hibernis Labienum praeposuit, ipse in citeriorem Galliam ad conventus agendos profectus est.

INTERROGATIVAS

1. Quis Parthum paveat, quis gelidum Scyten,

quis Germania quos horrida parturit

fetus, incolumi Caesare? Quis ferae

bellum curet Hiberiae?

2.-Quo me, Bacche, rapis tui

plenum? Quae nemora aut quos agor in specus

velox mente nova (eo)?

3.-Cur me querelis exanimas tuis?

4.-Qui gurges aut quae flumina lugubris

ignara belli? Quod mare Dauniae

non decoloravere caedes?

quae caret ora (ribera) cruore nostro?

5.-Quis ille sum?

6.-Ubi es tu, qui alta nocte immodice festinabas et nunc stertis involutus?

7.-Quin igitur, soror, -inquit- hunc primum bacchantim descerpimus vel membros eius destinatum / membris eius destinatis virilia desecamus?

8.-Quid nomen tibi?

9.-Quid -inquit- vos miseris lamentationibus necquicquam effligitis?

ABLATIVO ABSOLUTO Y PARTICIPIO CONCERTADO

PARTICIPIO CONCERTADO: Modifica a una palabra de la oración con la que concierta en género número y caso. Puede llevar, a su vez, complemento verbales.

ABLATIVO ABSOLUTO: Está formado por un participio de perfecto o de presente y un sustantivo, ambos en caso ablativo con el mismo género número y caso. Es una oración aislada con respecto al resto de las oraciones que aparecen en el texto.

Pueden aparecer ablativos absolutos sin participio y se traducen sobreentendiendo el verbo SUM.

1.-His rebus adducti et auctoritate Orgetorigis permoti constituerunt cum proximis civitatibus et amicitiam confirmare.

2.-Die constituta dictionis causa, Orgetorix ad iuducium omnem suam familiam conduxit.

3.-His rebus pace confirmata, naves duodeviginti ex superiore portu leni ventu solverunt.

4.-His rebus constitutis, nactus idoneam tempestatem tertia fere vigilia naves solvit.

5.-Ipse in omnibus collibus expositas hostium copias armatas conspexit.

6.-Quibus rebus nostris perterriti impetum facere non ausi sunt.

7.-Hostes proelio superati ad Caesarem legatos de pace miserunt.

8.-Sed ibi, omnibus rebus exploratis, Petrius tuba signum dat.

9.-Igitur circiter Kalendas Iunias, L. Caesare et C. Fogulo consulibus, primo singulos apellabat.

10.-Quibus rebus cognitis, principes Britanniae ad Caesarem legatos mittunt.

VOZ PERIFRASTICA

Puede ser activa o pasiva.

ACTIVA: Indica que algo se va a hacer. Se utiliza el participio de futuro más la forma corespondiente del verbo SUM.

PASIVA: Indica la obligación sobre algún hecho. Se utiliza el adjetivo verbal en -ndus, -a, -um y el complemento agente va en dativo.

1.-Bellum scripturus sum, quod populus Romanus cum Iugurtha gessit.

2.-Nobis colenda est virtus.

3.-Delanda est Carthago.

4.-Helvetii frumentum omne, praepter quod secum portaturi erant, comburunt.

5.-Multae res discipulis discendae sunt.

6.-Vigilate, milites; mox cum hoste pugnaturi sumus.

7.-Catalina urbem incensurus erat.

8.-Scelesti homines puniendi sunt.

9.-Romani bellum adversus finitimos sumpturi erant, cum legati de pace venerunt.

10.-Captivi diligenter custodiendi sunt.

11.-Iuvenis Mario ad obtinendos militares honores tolerandi fuerunt multi labores.

12.-Hospites nobis benigne excipiendi sunt.

13.-Quid nobis faciendum est?

14.-Caesari omnia uno tempore erant agenda.

15.-Leges nobis observandae sunt.

16.-Virtutes per se colendae nobis sunt.

17.-Etiam in secundissimis rebus maxime est utendum consilio amicorum.

ORACIONES DE RELATIVO

Son oraciones subordinadas que funcionan como adjetivo de una palabra de la oración principal que se llama antecedente, con el que concierta en género y número. A veces el antecedente está dentro de la oración; en este caso estamos ante un adjetivo relativo.

Nexos: qui, quae, quod (relativos); quisquis, quicumque (relativos indefinidos); ubi, quo, unde, qua (adverbios relativos de lugar); ubicumque, quocumque, quacumque (adverbios relativos indefinidos).

1.-Qui dicit quae vult, audit quae non vult.

2.-Quod natura non dat, Salamantica non praestat.

3.-Inter quos sunt qui piscibus atque ovis avium vivunt.

4,-Eget sempre, qui avarus est.

5.-Miserrimus est, qui quod edat, non habet.

6.-Ambos pontes, quos C. Fabius fecerat, uno die tempestas interrumpit.

7.-Quae res magans difficultates exercitui caesaris attulit.

8.-Clamorem modo ac sonum armorum audientes, quae fortuna pugnae esset, neque scire nec perspicere prae caligine poterant.

9.-Naves triremes duas quas Brundisii faciendas esse curaverat per causam exercendorum remigum ad fauces portus prodire iussit.

10.-His litteris acceptis quos advocaverat dimittit.

SUPINO

Es un sustantivo verbal. El supino en -um (que no tienen todos los verbos) expresa finalidad con verbos de movimiento; el supino en -u (antiguo dativo -ui) depende de adjetivos que expresan una idea de facilidad, posibilidad y sus contrarios o también que expresan impresiones de los sentidos.

1.-Legati venerunt auxilium postulatum.

2.-Venit cenatum.

3.-Hodie eximus peregrinatum.

4.-Orem non modo visu foedam sed etiam auditu.

5.-Difficile est dictu in quanto odio simus apud exteras nationes.

6.-Non domi est, abiit ambulatum.

7.-Nihil dignum actum memorato est.

TEMPORALES

Son subordinadas que indican el tiempo en que se expresa lo indicado en la principal.

Nexos: antequam, priusquam, postquam, dum, donec, quoad, simulac, quando, cum, ubi, ita. Pueden expresar anterioridad (ante...quam; prius...quam -antes de que-), posterioridad (postea...quam -después de que-), simultaneidad (dum, quoad, donec, interea, interim -mientras, al mismo tiempo que, a la vez-), sucesión temporal (ut, cum, ubi, quando), sucesión inmediata (ut primum, ubi primum, simulac -cuanto antes, desde que-), temporales-causales (cum + pretérito imperfecto de subjuntivo o pluscuamperfecto de subjuntivo).

1.-Facile omnes, cum valemus, recta consilia aegrotis damus.

2.-Omnia sunt incerta, cum a iure discessum est.

3.-Ager, cum multos annos quievit, uberiores efferre fruges solet.

4.-Cum prospero flatu fortunae utimur, ad exitus pervehimur optatos et, cum reflavit, affligimur.

14.-Pompeius, ut equitatum suum pulsum vidit, acie excessit.

15.-Ut Hostius cecidit, confestim Romana inclinatur acies.

16.-Caesar, ubi ex captivis cognovit quo in loco hostium copiae consedissent, ad hostes contendit.

17.-Quotiens dicimus, totiens de nobis iudicatur,

18.-Quotienscumque me petisti, per me tibi obstiti.

19.-Ut primum ex pueris excessit Archias, celeriter antecellere omnibus coepit.

21.-Simul atque increpuit suspicio tumultus, illico artes conticescunt.

22.-Nostri, simul in arido constiterunt, in hostes impetum fecerunt.

24.-Omne animal, simul ut ortum est, id agit ut se conservet.

25.-Fulgurem cernimus ante quam tonitrum accipimus.

26.-Centum et octo annis post quam Lycurgus leges scribere instituit, prima posita est Olympias.

27.-Dum redeo, pasce capellas.




Descargar
Enviado por:Alejandro Pastor
Idioma: castellano
País: España

Te va a interesar