ANAGNÓRISE

Nicolás Cruces 3º D

CAPÍTULO 1

Este capítulo comeza criticando as mulleres por non saber conducir e por que non se pode contar con elas para nada.

Comeza con un rapaz que está facendo autostop para ir a Madrid. El pensaba que o collería un home nin vello nin novo, comerciante e falador; ou que o collería un camioneiro, que tampouco estaría mal.

O que el non pensaba que o que o collería sería unha muller. Comezan falando dos coches e da velocidade coa que conduce a muller. Logo dun tempo a tía pregúntalle se le gustan os coches. Nicolau, que é como se chamaba o rapaz, discute coa tía porque despois tiveron que poñerse detrás dun coche cando intentaron pasalo, xa que ía moi lento, e Nicolau dixo que as mulleres conducen mal. Pero a muller enfadouse xa que as que facen as cousas da casa son elas, e non os homes.

CAPÍTULO 2

Conta Nicolau que ir en coche le pon triste e o mesmo tempo le fai sentir que está en paz. Nese momento a muller pregúntalle se quere un cigarro, e Nicolau vai a coller un do seu abrigo pero a muller le di que colla un do seu bolso se non o quería pasala mal. Entón a muller le di se non estraña o seu terra e el responde con dous hendecasílabos perfectos, e a muller pregúntalle se é un poeta. A muller le di se escribe e el le di que si escribe pero non publica libros. Entón a tía reflexiona que el escribía para saír da soidade e que el vive nunha loita co mundo que lo rodea.

CAPÍTULO 3

Logo desto o rapaz, Nicolau, enfadouse moito xa que a tía se entremetía nos seus asuntos. Entón a muller colocou unha marcha mal a propósito, e despois diso Nicolau lle pregunta se non necesita unha marcha máis longa, xa que sentía un ruído raro. E logo comezan a discutir xa que a muller lle di que se el poñía unha marcha más na súa vida non lo adiantarían con tanta facilidade, e el lle pregunta quén o adianta, e a muller lle di cómo exemplo ela.

Máis tarde legan a unha feira e a muller le di se quere ir; Nicolau acepta. Ela comenta que nunca había ido a ningunha feira con alguén. Despois dun rato a muller di que a xente do tempo do rapaz son uns becerros. Nicolau ofendeuse, pero cando se marchaba a tía o colleu do brazo e lle di con ton de reconciliación, que o lamentaba e que ela viaxaba moito soa.

CAPÍTULO 4

Fóronse a comer, comeron polbo e beberon viño, pero a Nicolau non le gustou nada el xesto de madre de súa compañeira de viaxe. Cando saíron a estrada se atoparon cun camión que ía moi lento. Despois disto o rapaz comezou a marearse. Volveu o seu ser cando legou a súa nariz o olor do gasóleo. Nicolau escoita unha voz coñecida, era do seu amigo Marcos, este lle dicía que era un maricallas, e entón Marcos e Nicolau comezaron a discutir por unha rapaza que a ambos lles gustaba.

Máis tarde legou a muller, súa compañeira de viaxe, ela lle ofrece conducir pero el como é menor de idade negouse.

CAPÍTULO 5

Logo de subir o coche Nicolau quedou durmido e comezou a soñar que estaba nun coche cunha muller, na estrada con curvas moi pechadas e piñeirais, logo se levantou, no momento en que unha árbore se lle caía encima do coche. ¡Coidado! Grito Nicolau sobresaltado. E a muller o ve sorprendida. E comezan a falar do soño que tivo Nicolau. Máis tarde empezou a medra-la anguria xa que o silencio era transparente. Nese momento a muller lle dixo que ía a ver unha pouca arte, que o mellor che levanta o espírito.

CAPÍTULO 6

Tiveron en silencio uns cantos quilómetros con curvas moi pechadas e costentas. Collían as curvas con moita precaución e as veces tocaban bucina antes de tomar a curva. Deixaron o coche aparcado e foron camiño o Mosteiro chamado San Cibrán. A monxa que había no mosteiro lle dixeron que Cibrán era a persoa procedente de Chipre. Logo colocaron unhas flores e fóronse camiño o restaurante San Cibrán dispostos a comer algo.

CAPÍTULO 7

A muller vai o baño mentres que o rapaz mira a carta. Logo el tamén se foi o baño. Cando os dous volveron a muller lle preguntou se había lido a carta, pero el contestoulle que tamén había ido o baño. Despois disto Nicolau comezou a mirar a carta pero non entendía o que dicía entón se a pasou a súa compañeira de viaxe. Mais tarde viron algo que lles interesaba: polbo e viño. Despois comezaron a falar, e viron a garda civil; de aí a muller se dío conta de que estaban buscando ó chico. Logo empezaron a falar do encontro que tivo o rapaz co Marcos. A muller lle preguntou se tiña irmáns, el lle dixo que tiña 3 máis e que el era o segundo. De aí Nicolau conta que a casa non foi só o que deixou se non que tamén deixou a seu noiva Natalia. Nese momento o rapaz comezou a chorar, xa que la recordaba co moito cariño.

CAPÍTULO 8

Cando eles saían, Nicolau tiña a sensación de que ela e mais el tiñan que volver a entrar. Ela, a muller, lle preguntou se quería dar unha volta ou ir a dar un paseo. El lle respondeu que quería ir a dar unha volta. Comezaron a falar, Nicolau comentou que cando el saía con Natalia, ela lle dicía que as cousas non lle parecían verdade cando as falaba con el. A muller lle dixo que iso era moi fermoso.

Logo seguiron falando de mitos. Cando terminaron de falar deste mito, o rapaz dixo que non tiña corazón xa que había deixado soa a Natalia.

CAPÍTULO 9

Cando Nicolau entrou no coche se sentiu triste xa que deixaba atrás a praia, o cine e Natalia. Tamén quedaba lonxe o polideportivo. A muller intentou animalo xa o vía triste, entón lle dixo que había camiño de volta pero el retrucoulle dicindo que o que xa está feito, feito está. Nese momento chegaban á estrada principal. Logo comezaron a falar. Estiveron falando de Natalia. Nicolau estaba enfadado con Natalia xa que ela lle había posto os cornos co Marcos.

CAPÍTULO 10

Neste momento Nicolau, se pregunta porque ás veces sucede como se estiveras noutro lado e non na realidade. O rapaz esperanzado lle pregunta novamente á muller cal é o seu nome pero ela se nega novamente. Logo empezaron a falar de Natalia novamente. Nicolau lle contou que a Natalia a habían acusado de roubar nun supermercado. A muller cree que non foi ela se non uns dos seus noivos. Despois disto, Nicolau, pensou que a muller sen nome lle abría os ollos en moitas cousas. Nese momento case choca cun coche, o rapaz quedou moi asustado. Logo se foron a un lado da estrada e frearon. A muller preguntoulle se quería tomar un café, xa que o vía moi asustado. Dixo “Non se pode conducir con medo”.

CAPÍTULO 11

Baixaron do coche e aparcaron detrás de dous motos da garda civil e entraron no bar. Cando xa estiveron sentados, a muller lle dixo que estivera tranquilo que se a garda civil buscaba a alguén o problema sería con ela. Entón o garda civil se lle acerca e lle pregunta a muller se sabía a canto ía o camión; a muller contestoulle que non sabía. Logo o garda civil pregúntalle se ven de moi lellos e a muller lle di quen ven de Vilanova da Abra. O garda civil lle dixo qué el viña de Vilalonga a uns poucos quilómetros de alí. E comezaron a falar co garda civil. Logo de un rato elos se foron e subiron o coche camiño, novamente, a Madrid. Cando estiveron dentro a muller colocou un pouco de música, había unha canción de David Bowie; ao rapaz lle deu un pouco de nostalxia. Cando estivo a punto de terminar a canción comezaron a falar de este cantante, David Bowie.

CAPÍTULO 12

Madrid xa se vía desde lellos. Agora eles xa non ían tan rápido. Chegaron a unha glorieta grande e se detiveron nun semáforo. A muller baixo a velocidade. E o rapaz preguntoulle se era alí onde tiñan que ir, pero a muller lle dixo que era máis adiante pero era mellor aparcar alí e non ter que dar voltas buscando un lugar máis cerca. Agardaron nun bar no que beberon auga mineral. Cando xa se acercaba a hora de despedirse a muller colleu o bolso e lle deu un bolígrafo para que escribira unha novela, e Nicolau lle preguntou como quería que se chamara a novela, e ela lle dixo que le gustaría que se chamase Anagnórise. Nicolau se foi a encontrar con Marcos, e Nicolau desesperado lle preguntou con rapidez onde estaba Natalia, e Marcos lle dixo que non sabía. Logo se foi e como non sabía para onde ir colleu o bolígrafo e o miro atentamente. Nunha parte dicía X.A. e Nicolau quedou moi contento xa que dixo para el “Xaneira” e logo se decatou de que tiña os ollo cheos de bágoas. Na outra parte non había nada excepto una pequena inscrición que dicía Anagnórise.

CAPÍTULO 13

Nicolau, sempre baixaba pola maña e ía ao metro para ir máis lonxe, pero cando vía o bar onde esperou antes de ir co Marcos se arrepentía. Logo se animou e foi a Gerald Brenan, 15 onde lle había dicho a muller. Cando chegou unha persoa lle dixo si se chamaba Nicolau Arís, el dixo que si. Tiña unha carta, esta carta a deixou unha señora por se chagabas estando ela fóra. El sen dar creto a lo que acababa de oír rompeu o sobre rapidamente. A carta era da muller ca que viaxou ata Madrid. Se chamaba Xulia. El rompeu a chorar pola súa ausencia. Na carta dicía que ía volver. De repente soou o teléfono. Se queres estar na estación ás dez da noite... dixo a voz. Nicolau contestou Gracias.

CAPÍTULO 14

Nicolau foi ás dez e media a estación, encontrouse con Xulia. Ela o invitou a subir no coche, el aceptou. ¡Volvían a Vilalonga!. Cando chegaron Nicolau sentiu unha voz coñecida que dicía o seu nome. Virou e encontrouse cunha mirada azul acompañada por Xulia. Era Natalia. Ela ocultaba o seu nome xa que Xulia era a nai de Natalia, e se lle dicía o seu nome daríase conta de que era parente de Natalia. De pronto entrou Marcos. Natalia apertoulle e preguntoulle a Nicolau. ¿De que falaban o meu nai e mais ti cando estivestes a piques de bater co camión? Dicía que non lle importaba nin mércores nin xoves, se non que lle preocupaba Nicolau. Natalia e mais Nicolau por primeira vez choraban por unha mesma causa, recordaban o pasado.